In de loop van de jaren werden haar handen oud en mol en besloot ze dat het tijd werd dat jongere handen het werk overnamen. Haar zonen Manuel (mijn vader) en José (mijn oom) waren bereid het werk voort te zetten dat ze was begonnen in voor Spanje moeilijke tijden.
Na enkele jaren besloot José elders opnieuw te beginnen.

Manuel besloot echter te blijven en “Panaderia San Juan” verder uit te baten samen met zijn neef (zie foto, terwijl ze een “empanada” maken). Moderne tijden brachten  grote veranderingen met zich mee. Manuel had nieuwe vooruitzichten en een moderne visie op zaken en besloot te verhuizen naar een sterk economisch land, namelijk België.
Het is 1984,  een nieuwe tijdperk, maar beginnen in België bleek moeilijker dan verwacht. De taal was voor ons een grote barriére om ons een weg te banen in de Belgische markt.

Door zijn karakter, doorzettingsvermogen en toewijding lukte het aardig om de waardering te winnen van  zowel de Galicische gemeenschap  als van de Spanjaarden en de Antwerpenaren natuurlijk (zie foto artikel van de krant).

Jaren gaan voorbij (23 welgeteld). Jaren van veel werk, grote inspagnningen en veel heimwee. Tijds dus om terug te keren naar Galicië en de fel begeerde ruut en zo gebeurde het.
Tijd dus voor de derde generatie om de voortzetting van het levenswerk van mijn grootmoeder en mijn ouders te garanderen. In 2007 doen we onze intrede, in Panaderia San Juan, mijn man Carlos en ik Carmen (dochter van Manuel en Carmiña).

We zijn nu verantwoordelijk voor het behoud, de voortzetting en het prestige van hun levenswerk en dat doen we vol overtuiging en overgave.

Zo hebben we onze waardering en liefde willen betuigen aan Amparo, Manuel en Carmiña